De interactieve video-installatie Co-Poet betrekt de bezoeker als een artiest bij het festival, door hem of haar samen een gedicht te laten maken en zo de grens tussen artiest en bezoeker te verkleinen. Daarnaast staat de installatie ook representatief voor het festival.
Co-Poet bestaat uit drie kijkdozen, met drie toetsenborden en drie koptelefoons. Deze kijkdozen staan met elkaar in verbinding, door middel van beeld en geluid. De aandacht van de bezoeker wordt getrokken door het uiterlijk van de kijkdozen.
Wanneer je Co-Poet in werking wilt stellen, zet je de koptelefoon, typ je een woord in op een van de toetsenborden en kijk je in die kijkdoos. Hierin zie je op een scherm een woonkamer en een meisje die in deze kamer woont. De woonkamer staat voor het Crossing Border festival en het meisje staat voor de bezoeker van het festival. Wanneer je het woord hebt ingevuld, verschijnt deze op de achterste wand van de kamer in een zin van een van de artiesten en schrijvers die dit jaar op het festival staan. Daarnaast triggert die zin een poëtisch beeld die aansluit op het thema van de zin. Deze wordt zichtbaar op een van de zijwanden van de kamer of de tv. Deze zijwanden bestaan eerst nog alleen uit steen met een raampje of schilderij, waarin het poëtische beeld zichtbaar is. Naarmate de tijd vordert, brokkelen deze wanden af en worden de poëtische beelden steeds zichtbaarder. Dit afbrokkelen staat voor het verbreden van de kaders van het meisje, dus de bezoeker. Naast de tekst en het poëtische beeld, wordt er ook geluid hoorbaar welke aansluit op het thema van de zin.
In elke kijkdoos is hetzelfde te zien, maar elke kijkdoos triggert zijn eigen muur, zijn eigen zin en zijn eigen geluidslaag. Wanneer je in de kijkdoos kijkt zie je in totaal dus drie zinnen verschijnen, drie poëtische beelden en je hoort drie geluidslagen. Deze veranderen naar aanleiding van de input van de bezoekers.
Uiteindelijk zorgt Co-Poet op spelenderwijs voor een audiovisuele ervaring van het festival, door middel van het creëren van een ‘eigen’ gedicht.
Co-Poet bestaat uit drie kijkdozen, met drie toetsenborden en drie koptelefoons. Deze kijkdozen staan met elkaar in verbinding, door middel van beeld en geluid. De aandacht van de bezoeker wordt getrokken door het uiterlijk van de kijkdozen.
Wanneer je Co-Poet in werking wilt stellen, zet je de koptelefoon, typ je een woord in op een van de toetsenborden en kijk je in die kijkdoos. Hierin zie je op een scherm een woonkamer en een meisje die in deze kamer woont. De woonkamer staat voor het Crossing Border festival en het meisje staat voor de bezoeker van het festival. Wanneer je het woord hebt ingevuld, verschijnt deze op de achterste wand van de kamer in een zin van een van de artiesten en schrijvers die dit jaar op het festival staan. Daarnaast triggert die zin een poëtisch beeld die aansluit op het thema van de zin. Deze wordt zichtbaar op een van de zijwanden van de kamer of de tv. Deze zijwanden bestaan eerst nog alleen uit steen met een raampje of schilderij, waarin het poëtische beeld zichtbaar is. Naarmate de tijd vordert, brokkelen deze wanden af en worden de poëtische beelden steeds zichtbaarder. Dit afbrokkelen staat voor het verbreden van de kaders van het meisje, dus de bezoeker. Naast de tekst en het poëtische beeld, wordt er ook geluid hoorbaar welke aansluit op het thema van de zin.
In elke kijkdoos is hetzelfde te zien, maar elke kijkdoos triggert zijn eigen muur, zijn eigen zin en zijn eigen geluidslaag. Wanneer je in de kijkdoos kijkt zie je in totaal dus drie zinnen verschijnen, drie poëtische beelden en je hoort drie geluidslagen. Deze veranderen naar aanleiding van de input van de bezoekers.
Uiteindelijk zorgt Co-Poet op spelenderwijs voor een audiovisuele ervaring van het festival, door middel van het creëren van een ‘eigen’ gedicht.
